و «دع ، دعا ، دعوا ، دعى ، دعا ، دعن» و «ذر ، ذرا ، ذروا ، ذرى ، ذرا ، ذرن» ، واگر فاء الفعل حذف نشده همزه وصل ميآورى ، واگر همزه وصل مكسور است ، بايد فاء الفعل قلب به ياء شود ، زيرا :

(قاعدة)

آن است كه واو ساكن اگر ماقبلش مكسور باشد بايد قلب به ياء گردد ، چنانچه ياء ساكن اگر ماقبلش مضموم باشد بايد قلب به واو شود ، پس در صيغه هاى امر حاضر از «وجل ، يوجل» ميگوئى : «ايجل ، ايجلا ، ايجلوا ، ايجلى ، ايجلا ، ايجلن» اصلش «اوجل» بوده ، واز «وبه يوبه» ميگوئى : «ايبه ، ايبها ، ايبهوا ، ايبهى ، ايبها ، ايبهن» اصلش «اوبه» بوده ، واگر همزه وصل مضموم است قلب نميشود ، از «وجه ، يوجه» ميگوئى : «اوجه ، اوجها ، اوجهوا ، اوجهى ، اوجها ، اوجهن»

(معتلّ الفاء واوىّ مضاعف)

از سه باب آمده :

«فعل ، يفعل» مانند : «ودّ ، يودّ ، ودّا وودادا وودادة ومودّة : دوستى كردن» صرف صيغه هايش همچون مضاعف صحيح است ، جز فعل امر حاضر كه اگر با همزه وصل آورده شود «ايدد» گفته ميشود ، ودر اصل «اودد» بوده ، وهمچنان پنج صيغه ديگر

«فعل يفعل» مانند : «وبّ ، يوبّ ، وبّا : آماده شدن» طبق آنچه گفته شد بايد واو از مضارع حذف شود ، ولى حذف نميكنند