(موارد علامات تانيث)

«تاء» در چند مورد است :

١ ـ در اسماء مشتقّة براى امتياز مذكر از مؤنث (مگر در صيغه هائى كه مذكر ومؤنث آن يكسان است يا اختصاص به مؤنث دارد ، وآنها در تقسيم هفتم مذكور ميشود) مانند «ضارب وضاربة» «حسن وحسنة» «مدبر ومدبّرة» «مدبر ومدبّرةمستحفظ ومستحفظة» وغير اينها وآنها بسيار است.

٢ ـ در اسماء جامدة براى امتياز مذكر از مؤنث ، وآنها اندك است ، مانند" مرء : مرد ومرئة : زن" و" رجل : مرد ورجلة : زن" و" غلام : پسر وبنده وغلامة : دختر وكنيز" و" فتى : جوان مرد وفتاة : جوان زن".

٣ ـ در اسم جنس براى دلالت بر وحدت ، مانند" تمر : خرما وتمرة : يك دانه خرما" و" شجر : درخت وشجرة : يك درخت" وثمر : ميوه وثمرة : يك ميوه" و" نخل : درخت خرما ونخلة : يك درخت خرما" و" جراد : ملخ وجرادة : يك ملخ" واين قاعدة كلّيّت ندارد ودر هراسم جنسى نيست ،

٤ ـ براى مبالغة در صفتى ، مانند «راوية : كسى كه حديث بسيار نقل ميكند گرچه مرد باشد».

٥ ـ براى زياده در مبالغة ، مانند «علّامة ، فهّامة ، صبّارة» تاء در اينها ومانند اينها براى زيادتى در مبالغة است ، زيرا «علّام ، فهّام ، صبّار» بدون تاء بمعنى بسيار داننده وفهمنده وشكيبنده