لفظ ، چون مُحٰابٌّ لكن در تقدير مختلفند اصل فاعل مُحٰابِبٌ واصل مفعول مُحٰابَبٌ بود امر حاضر حٰابَّ حٰابِّ حٰابِبْ نهى لٰا يُحٰابَّ لٰا يُحٰابِّ لٰا يُحٰابِبْ.

باب افتِعٰال : اين باب براى مطاوعه فَعَلَ است ؛ چون جَمَعْتُهُ فَاجْتَمَعَ و نَشَرْتُهُ فَانْتَشَرَ و معنى مطاوعه آن است كه آن چيز آن فعل را قبول كند و ممتنع نشود ، چون «كَسَرْتُ الْكُوزَ فانْكَسَرَ» يعنى شكستم من كوزه را پس او قبول شكستن كرد. و شايد كه بين اثنين باشد چون باب تَفٰاعُل چون «اِخْتَصَمَ زَيْدٌ وعَمْروٌ» و به معنى فَعَلَ باشد چون «جَذَبَ فَاجْتَذَبَ».

مثال وٰاوى «الاِتّهٰاب : قبول هبه كردن» اِتَّهَبَ يَتَّهِبُ اِتِّهٰاباً المُتَّهِب المُتَّهَب اتَّهِبْ لٰا تَتَّهِبْ».

اصل اِوْتَهَبَ يُوْتَهِبُ ، اِوْتِهٰاباً بود واو را قلب به تاء كردند و تاء را در تاء ادغام نمودند ، و گاه باشد كه گويند ايتَعَدَ يٰاتَعِدُ ايتِعٰاداً.

مثال يايى ايتَسَرَ ياتَسِرُ ايتِساراً واتَّسَرَ يَتِّسَرُ اِتّساراً اِتّسِرْ لا تَتَّسِرْ

اجوف وٰاوى «الاِجتِيٰاب : قطع كردن بيابان» اِجْتٰابَ يَجْتٰابُ اِجْتِيٰاباً ، اسم فاعل واسم مفعول مُجْتٰابٌ ، لكن اسم فاعل در اصل مُجْتَوِبٌ بود و اسم مفعول مُجْتَوبٌ بود. امر حاضر اِجْتَبْ اِجْتٰابا اِجْتٰابوا ، لفظ ماضى و امر با هم مشتبه شدند در تثنيه و جمع ، لكن اصل ماضى اِجْتَوَبٰا اجْتَوَبُوا و اصل امر اجْتَوِبا اجْتَوِبُوا.