است كه كلمه عليا وحكمت كبرى وعروه وثقى وصبغه حسنى خوانده شود ؛ زيرا آنان حجّت هاى خدايند در دنيا وآخرت به علم كتاب وفصل خطاب :

با اين كيفيت براى ميرداماد بسيار آسان است كه ارسطو وافلاطونى را كه «اسطوره» و «نقش فرسوده» معرّفى گرديده ومردم از نزديك شدن به آثار آنان منع شده بودند كه :

اوّلى را «مفيد الصّناعة» و «معلّم المشّائين» ودومى را «افلاطون الشّريف» و «افلاطون الالهى المتألّه» بخواند وآسانتر آنكه ابو نصر فارابى وابن سينا را كه پيش از اين نحسى روزگار وآثارشان دردزا وبيمارى آور به شمار مى آمد اولى را «الشّريك المعلّم» ودومى را «الشّريك الرّئاسي» بنامد وبا اين گونه مقدّمات تعبير «شيخين» (ابن سينا وفارابى) را براى آن دو فيلسوف فراهم سازد چنان كه فقها آن تعبير را براى شيخ كلينى وشيخ طوسى بكار مى بردند.

با اين تمهيدات همان كتاب شفا كه شقا خوانده مى شد مورد تكريم وتبجيل علما ودانشمندان قرار گرفت ودانشمندانى همچون سيّد احمد علوى شاگرد وداماد ميرداماد ، مفتاح الشّفاء وغياث الدّين منصور دشتكى ، مغلقات الشّفاء وعلامه حلّى فقيه ومحدّث كشف الخفاء فى شرح الشّفاء را به رشته تحرير در آوردند واز همه مهم تر آنكه صدر المتألّهين يعنى ملّا صدراى شيرازى تعليقه بر إلهيّات شفا نوشت ، تا راه فهم ودرك انديشه هاى ابن سينا را هموار سازد. با اين عوامل سنّت سينوى يا فلسفه ابن سينا كه در جهان تسنّن متروك ومنسوخ گرديده بود در جهان تشيّع وايران ، راه تحوّل وتكامل خود را پيمود وجانى دوباره يافت واز اين جهت است كه ملّا مهدى نراقى كه در فقه