تكلف زياد ، وبه جهت كثرت استعمال غضائرى بدون تصريح نسبتش واكتفا به اسمش.

ومؤيد اين است اين كه در مورد نقل پسر از پدر نوعاً چنين مى گويند : «محمد بن الحسين البزوفري» [با] تصريح به كنيه پدر غالباً بدون تصريح به كنيه پسر كه كلام مستقيماً در خود آن است.

[اشتباهات واقعه در سند دعاى ندبه]

در بيان اشتباهاتى كه در طى تتبّع وتفحّص نسبت به سند اين دعا ويا رواتى كه به نسبت بزوفرى معروف ومنتسب هستند از علماى اعلام وفضلاى كرام ـ شكر الله مساعيهم ـ واقع شده است.

وبديهى است كه اظهار اين مدّعا از مثل حقير نسبت به فحول علما نهايت جسارت است ، الّا اين كه اشتباه آنها از باب «إنّ الجواد قد يكبو» است ودر يافتن وپى بردن نگارنده به آنها از باب اتّفاق وحسن تصادف است ، وبه عبارت ديگر خطاى ـ آنها رضوان الله عليهم ـ واصابه نگارنده ـ ختم الله له بالحسنى ـ مطابق گفتار سعدى است :

وبالله أستعين.

١. از جمله رواياتى كه به طريق حتم در نقل سند آن اشتباه واقع شده ، روايتى است كه از كتاب شريف كنوز النجاح نقل كرده اند وآن روايت به قرار ذيل است :

سيّد جليل رضى الدّين على بن طاووس قدس‌سره در كتاب مهج الدّعوات (١) گفته : ورأيت في كتاب كنوز النّجاح تأليف الفقيه أبي علي الفضل بن الحسن الطبرسي رضي‌الله‌عنه عن مولانا الحجة ـ صلوات الله عليه ـ ما هذا لفظه : روى أحمد بن الدربي ، عن خزامة ، عن أبي عبد الله الحسين بن محمد البزوفري (٢) ، قال : خرج عن الناحية المقدسة : من كان (٣) له الى الله حاجة

__________________

١. بحار الأنوار ، ج ٨٦ ، ص ٣٢٣ ـ ٣٢٤ به نقل از مهج الدعوات.

٢. نگارنده گويد : عبارت مزبوره در سند را (عن أبي عبد الله الحسين بن محمد البزوفري) به نظر استاد محترم آقاى قزوينى رسانيدم. گمان بنده را كه ابن محمد «أبي محمد» بوده است وتحريف شده «أبي» به «ابن» تخطئه كرده وبه جهت عدم وجود نظير آن را استبعاد نمودند. اگر چه وجود دو اطلاق اين طورى را [كه] در أبو عبد الله كنيه