|
المنادى ، والتقدير : يا قوم لعنة الله! ويجوز في الصالحين الرفع على حذف المضاف وإقامة المضاف إليه مقامه ، أي ، «ولعنة الصالحين ، أو يكون عطفاً على موضع الأقوام ؛ لأنه فاعل «اللعنة» في المعنى ، والجر عطفاً على لفظ الأقوام ، وسمعان ـ بكسر السين وقيل بفتحها ـ اسم رجل ، و «من» جار في محل النصب لانّه تمييز تقديره من جهة كونه جاراً. |
نگارنده گويد : اين بيت را در جامع الشواهد از مغنى نقل كرده ونزديك به بيان فوق مطالبى گفته واز نيز «من» را تميز از سمعان گرفته است ، پس مى توان گفت : در اين جا نيز اگر از لفظ «أنت» تميز بگيريم معنى اين خواهده بود كه «من جهة كونك غائباً» ، ليكن معلوم است در اين صورت نيز مآل معنى به تفديه بر مى گردد كه از جمله مفهوم است نه از مفرد كما قال اُستاد (١) كما في وسيلة القربة قدسسره.
صاحب كتاب منهاج النجاة كه خود را به اسم محمد حسين (٢) بن محمد مؤمن خان معرفى كرده ونسخه آن را كه من در پيش حاج بيوك آقا روضه خوان تبريزى ديدم در سنه ١١١٦ (هزار وصد وشانزده) نوشته شده ، در ضمن بيان اعمال روز عيد اضحى گفته :
|
ودعاى ندبه بهترين دعاهاست ودر اين روز وساير اعياد سنت است خواندن آن چنانچه ـ إن شاء الله ـ بعد از اين در ضمن روايات (كذاكان) مذكور خواهد شد. |
ودر خاتمه كتاب (كه در بيان سلام وصلوات وزيارت قبور ائمه وساير مؤمنين است) گفته :
|
واما دعاى ندبه كه مشتمل است بر عقايد حقه وتأسف بر غيبت حضرت قائم ـ صلوات الله عليه ـ به سند معتبر از حضرت امام جعفر صاحق عليهالسلام منقول است كه سنت است اين دعاى ندبه را در چهار عيد بخوانند ، يعنى در روز جمعه وروز عيد فطر وروز عيد قربان وروز عيد غدير : الحمد لله الذي لا إله إلا هو ، وله الحمد رب العالمين ... إلى آخر الدعاء كزاد المعاد بلا فرقٍ. |
__________________
١. كذا.
٢. بالاى كلمه حسين ، در نسخه خطى «حسن» نوشته شده است ، احتمالاً نام وى به هر دو صورت قابل قرائت بوده است.