در مرحله علىّ نه چون است ونه چند |
|
در خانه حقّ زاده بجانش سوگند |
بى فرزندى که خانه زادى دارد |
|
شك نيست كه باشدش بجاى فرزند |
وله قدس سرّه :
در كعبه (قُل تَعالَوا) از مام كه زاد؟ |
|
از بازوى (باب حِطّه) خيبر كه گشاد |
بر ناقه (لا يؤدّي عنّي) كه نشست؟ |
|
بر دوش نبى پاى گرامى که نهاد |
وقال الشاعر الفارسي المفلق محمد اليزدي الملقّب في شعره (بجيحون) والمتوفى حدود سنة (١٣١٨ ه) :
از كنز نهائى است كنون كعبه مشرّف |
|
كز اوست عيان سرّ (فأحببَتُ أن أعرف) |
|
زين كنز خفى طنو جلى زد بفلك أرض |
|
كش خاك بشد پاك چو افلاك مشرّف |
|
ذرّات بكرّات چو أفواج كه از حاج |
|
بستند وگشادند پى طوف حرم صَف |
|
عقل آمد و (لبىك) زنان حلقه بدر زد |
|
تا چون بود احباب ورا باز مکلّف |
|
شاهِ همه او بود چون او پرده بر افكند |
|
هر ذرّه برش بنده صفت گشت موقّف |
|
وقال الشاعر الفارسي المجيد المولى رضا ابن المولى محمد الرشتي الملقّب في شعره (بمحزون) في مثنويٍّ له :
باز خواهم درفشانى سر كنم |
|
ياد ازشير خدا حيدر كُنم |
چون خداوند رحيمش ياد شد |
|
كعبه يكجا مطلع الأنوار شد |
از كريم لا يزالى شد كرم |
|
مادرش آورد بيرون از حرم |
در بغل آن كعبه مقصود را |
|
برد سوى خانه آن مولود را |
وقال الحاج محمد خان الفارسي الملقّب في شعره (بدشتي) من اُمراء العهد الناصري ، المتولّد سنة (١٢٤٦ ه) في ديوانه المطبوع ، من بائية علوية سمّاها «فصل الخطاب» :