دست (هو) ادراک کوتاه است از دامان او
پس چه گوىم من (تعالى شآنه عمّا نقول)
گوش جان بُگشا وبشنو از امىن کردگار
(لا فتى إلّا عليّ لا سىف إلّا ذو الفقار)
* * *
شد سمَند ىکّه تاز طبع را ز نُو دو تا
چون قَدَم زد دَر مدىح شَهسوار (لا فتى)
خامه مشکىنِ َن چون مى نگارد اىن رقم
خون خورَد از رَشکُ وحسرت نافه مشکِ ختا
گر بگىرم باج از تاجِ کىان نبوَد عَجَب
چون سراىم نغمه از تاجدار (هَل اتى)
اى سروش غىب پىغامى ز کوى ىار من
جان بِلَب آمد ز حسرت هستى (حتّى متى)
عمر گذشت وندىدم روى خوبى اى درىغ
زندگانى رفت بر باد فنا (وا حسرتا)
روز من از شب سىه تر کو جهان افروز من
صبحم از شام غرىبان تىره تر (وا غربتا)
در حضىض جهل افتادم زواج معرفت
وز مىان شهر دانش در کنارِ رُوستا
عشق گُفتا دَست زَن دَر دامنِ شىرِ خدا
تا رهائى از نهنگ طبع چُون پُور (متى)