الأكرم ، وضمَّهم تحت كسائه ليُدفِّئهم بعَطفه ، ويُطهِّرهم مِن كلِّ عيبٍ ، هو الذي يتحسَّب بهم ؛ إذ يبنيهم لاستلام الغَد ، وأنَّ الغَد العظيم هو في استمرار الرسالة التي تستردُّ الإنسان إلى حقيقة الرُّشد ، وحقيقة بناء المُجتمع الموحَّد بالوعي والحَقِّ ـ إنَّه يعرف أنَّه بعد لحظات قصيرة سيَعبر تاركاً لهم الدار ، وأبناء الدار ـ فليتثبَّتوا أنَّهم هُمْ المُعنيَّون المُنتدبون للمُحافظة على صيانة القَرار ، إلى أنْ يطويهم ـ بدورهم ـ سُلطان الحَقِّ ، فيتركون للقيم الأُخر رسالة مُستمرَّة بنظافة الحَرف ، وأمانة النهج ، وحقيقة التطوير المُركَّز بالإيمان والجوهر.
إنَّها المُهمَّة المُنتدبون إليها ، وإنَّها القضيَّة الكبيرة والجليلة ، التي ساهم بجَلوتها وإخراجها عقلُ عليٍّ ، ولُبُّ عليٍّ ، وصدقُ عليٍّ. وإنَّه البيت الذي جعل النبي العظيم حدوده مربوطة بحدود أُخرى ، هي أبعد مِن القُربى ، وأثبت مِن خطوط الانتساب ، في مُجتمع سينسى انتسابه إلى كلِّ بطن مِن بطونه القبائليَّة ، ليبقى له ـ فقط ـ انتساب إلى القيمة المُجتمعيَّة الكُبرى ، التي قدَّمتها له الرسالة ، وجعلته بيتاً واحداً لمُجتمع إنسانيٍّ واحد ، يفهم ويعي حَقَّه في الوجود الحياتي الإنساني الكريم.
إنَّها مسؤوليَّة راح ينوخ تحت جلالها البيت النبوي المُشعُّ ، والمبنيُّ مِن لمح الرسول الأبعد ، ومِن تحسُّبه الأبلغ ؛ لتكون منه انطلاقة لسياسة العهد الطويلة الأمد ، والمحصنة بالنظافة التي تُنجبها النفوس الكريمة ، مُستقاة مِن صدر ربِّها في الحياة مَعيناً لا ينضب ، والرسالة الكريمة هي ـ بدورها ـ نفحةٌ مِن روحه ، التي لا ينمو ويتبارك الاَّ بها وبقُدسيَّتها مُجتمع الإنسان.
أنْ لا يَعي أهل السقيفة أو أيَّة سقيفة سواها ، ثقل المرام ، لا يعني أنَّه ليس ثُقلاً رَسَا بجلاله على أهل البيت (عليهم السّلام) ، ولا يعني أهل البيت تخصيصاً لحدود رابطة الدم ، بلْ يعني بيتاً لفَّه النبي الكريم بقصدٍ مربوطٍ بتعهد الرسالة. إنَّهم أوَّل المُتحسِّسين ، وأوَّل المُعانين ، وأوَّل الرازحين تحت الوطأة الجليلة ، فليكن البيت هذا ـ في وجدان أهل البيت ـ بيت الأُمَّة الأفيح والأفيأ ، إنَّه ـ في وجدانهم أيضاً ـ بيت الأمس الصغير ، وبيت اليوم الأشرق ، وبيت الغد الكبير ، الذي يحيا فيه الإنسان عزيزاً كريماً ، ومثالاً لكلِّ أُسرة يُعمِّر بها مُجتمع الإنسان.