زلان ميان حاشا اگر آرم حدىثى در مىان
سرّ (خاص الخاص) کى باشد روا در بزمِ عام
وصفِ آن بالا نباشد کار هر بى پا وسَر
من کجا بُگشا وبشنو از امىن کردگار
(لا فتى إلّا عليّ لا سىف إلّا ذو الفقار)
* * *
تا درَخشان شد درونِ کعبه آن وجه حَسن
(ثمّ وجهُ الله) روشن شد برون شد شكُّ وظن
چونکه بودش خلوتِ (غىب الغىوبى) جاىگاه
دىد (بىت الله) را نىکو مثالى از وَطَن
کعبه شد طورِ حقىقت سىنه سىنا شکافت
پور عمران کو که تا باز آىدش آواز (لن)
در محىط کعبه چندان موج زد درىاى عشق
کز نهىبش گشت نُه فُلكِ فَلَك لنگر فِکَن
سِرِّ وَحدَت از جبىنش آنچنان شد آشکار
کَز دَرُ ودىوارِ بىتِ الله فرارى شُد وَثَن
نقشِ باطل چىست با آن صورتِ ىزدان پَرست
با وجود اسم اعظم کى بماند اهرِمَن
تا عَلَم زد بَر فرازِ کعبه شاهِ مُلك وعشق
عالم توحىد را ىکباره روح آمد به تَن
شهرىار (لا فَتى) تا زد قَدَم در آن سَرا
حسنِ اىام جوانى ىافت اىن دهر کُهَن