قدم در مهر او خم شد ، عصاى مهر محكم شد

براى دشمنش تير وكمانى كرده ام پيدا

عصى اينجا وعصيان را شفيع آنجاست مهر او

دو عالم گشته ام تا مهربانى كرده ام پيدا

به خاك درگه آل نبى پى برده ام چون فيض

براى خود ز جنت آستانى كرده ام پيدا

ازيشان وافى وصافى فقيهان را بود كافى

ازين دو بهر عقبا نردبانى كرده ام پيدا

يا رب بريز شهد عبادت به كام ما

مارا ز ما مگير به وقت قيام ما

تكبير چون كنيم مجال سوى مده

در ديده بصيرت والامقام ما

ابليس را به بسمله بسمل كن وبريز

ز امّ الكتاب جام طهورى به كام ما

وقت ركوع مستى ما را زياده كن

در سجده ساز ذروه اعلى مقام ما

وقت قنوت ذره اى از ما به ما ممان

خود گوى وخود شنو ز لب ما پيام ما

در لجه شهود شهادت غريق كن

از ما مگير مائى ما تا سلام ما

هستى زهر تمام خدايا تمامتر

شايد اگر تمام كنى ناتمام ما

فيض است وذوق بندگى وعشق ومعرفت

خالى مباد يكدم ازين شهد كام ما

بهل ذكر چشمان خونريز را

بمان فكر زلف دلاويز را

دل وجان به ياد خدا زنده دار

به حق خير كن اين دو ناچيز را

اگر مستيى آرزو باشدت

بكش ساغر عشق لبريز را

ز حق عشق حق روز وشب مى طلب

بزن در دل اين آتش تيز را

گذر كن ز شيرين لبان مجاز

به ياد آر فرهاد وپرويز را

به جد باش در طاعت شرع وعقل

مهل رسم تقوى وپرهيز را

مكدّر چو گردى بخوان شعر حق

حق تلخ شيرينى آميز را

به روز دلت غم چو زور آورد

بجو مطرب شادى انگيز را

به دل ميرسان دم بدم ياد مرگ

چو بر مركب آسيب مهميز را

چو در طاعت افسرده گردد تنت

به ياد آر عبّاد شب خيز را