أسهرت أجفان أفلاذ النبوّة إذ

تركتها لكؤوس الهمّ تسقاها

قد كنت ترعى بنات الوحي تكلأها

واليوم بعدك عين الله ترعاها

شه لب تشنه چه اندر بر سقا آمد

ديد جانش بلب اندر لب دريا آمد

ديد بى ستى او کرد چنان آه فغان

که مشوّش بجنان نخلهٔ طوبى آمد

تنگ بگرفت قد سرو علمدارش را

که تزلزل بطف عرصهٔ غيرىٰ آمد

کرد از قامت از شور قيامت برپا

کاندر آن دشت بلا محشر کبرى آمد

ديد چون روى منيرش شده از خون گلگون

روز اندر نظرش چون شب يلدا آمد

مغز سر کوفته و دست جدا از بدنش

وا أخا گفت دلش سير ز دنيا آمد

گفت اى جان برادر کمرم بين شده خم

چه جراحت که به اين قامت رعنا آمد

رو کنم بى تو چسان جانب اين خيل زنان

خوهرت امر اسيريش مهيّا آمد

ولمّا جائه العطشان

فوق النهر مطروحا