دور چون بر آل پيغمبر رسيد		اوّلين جام بلا اکبر چشيد
اکبر آن آئينهٴ ديدار جد		هيجده سال جوان سرو قد
با ادب بوسيد پاى شاه را		روشنائى بخش مهر و ماه را
کاى زمام امرِ « کُن » در دست توست		هستى عالم طفيل هَسْتِ توست
رخصتم ده تا وداع جان کنم		جان در اين قربان‌کده‌ قربان کنم
بى‌رخ تو زندگى بى‌حاصل است		که حيات کشور تن با دل است
گفت بشتاب اى ذبيح کوى عشق		تا خورى آب حياة از جوى عشق
خواست چون رفته به ميدان دعا		در حرم شور قيامت شد بپا
خواهران عمّه کان مادرش		انجمن گشته‌اند بر گرد سرش
شد از آهنگ نواى الفراق		راست بر اوج فلک شور از عراق
شبه پيغمبر چه زپا در رکاب		بال و پر بگشود چون رفرف عقاب
از حرم بر شد سوى معراج عشق		بر سر از شور شهادت تاج عشق
کوى جانان مقصد اقصاى او		خاک و خون قوسين او ادناى او
گفت شاه دين بزارى کاى اله		باش اين قوم کافر دل گواه
کز نژاد مصطفى ختم رسل		شد غلامى سوى اين قوم عُتُل
خَلٍ و خُلق منطق آن پاک راى		جمع در وى همچه اندر مصحفاى
هکره را بد اشتياق روى او		روى از آئينه کردى سوى او
آرى آرى چون رود گل در حجاب		بوى گل را از که جويم از گلاب

مباراة الشعر بالعربيّة أو تقريب المعنى :

ولمّا دنت نوبة الأطهرين		بني المصطفى أهل بيت الهدى
فأوّل كأس لشبل الحسين		تجرّعه مترعاً بالبلا
شبيه النبوّة من قدّه		كسروٍ سَمَت هامه للسما

٤٣٢