چون شد انباليدنش در باغ حسن		اى بدل بنهاده مه را داغ حسن
اى درختان اختر برج شرف		چون شدى سهم حوادث را هدف
چهر عالم تاب بنهادش بچهر		شد جهان تا از قران ماه ومهر
گفت کاى باب دلم را خون مکن		زادهٴ ليلى مرا مجنون مکن
خيز تا بيرون از اين صحرا رويم		يا بسوى خيمهٴ ليلى رويم
اين بيابان جاى خوبان ناز نيست		ايمن از صيّاد تيرانداز نيست
اى بطرف ديده خالى جاى تو		خيز تا بينم قد و بالاى تو
اى نگارين آهوى مشکين من		اى تو روشن چشم عالم بين من
رفتى بردى ز قلبم تيب وتاب		اکبرا بادا جهان بعدت خراب
گفتمت باشى مرا تو دستگير		اى تو يوسف من تو را يعقوب پير
تو سفر کردى آسودى ز غم		من در اين وادى گرفتار الم
سرنگون گشتى چه از اسب عقاب		عرش حق افتاد اندر اضطراب
مهرو رويت بود جذّاب قلوب		آفتاب من چرا کردى غروب
اى شبيه مصطفى بار دگر		لب گشا و کن تکلّم با پدر
کى زده‌ اين زخم کارى بر سرت		در حرم از غم بميرد مادرت
پرده بر رخ برفکن اى دلفکار		تا شود نور خدائى آشکار
لعن لخندانت چرا گشته خموش		گوئيا از تشنگى رفته ز هوش
بر رخت از خون عقاب انداختى		پرده روى آفتاب انداختى
زينب از خيمه برآمد با قلق		ديد ماهى خفته در زير شفق
اى جگر ناليد کاى ماه تمام		بى تو بر من زندگى بادا حرام
شه بسوى خيمه آوردش ز دشت		وه چه گويم من چه بر ليلا گذشت

٤٥٩