کشيده سرمه يك چشم سرمه سايش را

نموده شانه يكى گيسوى رسايش را

يكى به حلقهٴ مويش گلاب مى‌پاشد

يكى ز ديده به دنبالش آب مى‌پاشد

يكى ستاد و ابيات طرقوا مى‌خواند

يكى نشسته و يا قاهر العدو مى‌خواند

به روى رفرف ثانى چه ثانى احمد

نشست کرد خجل شمس را به برج اسد

به گريه گفت که اهل حرم خدا حافظ

بلا کشان ديار بلا خدا حافظ

ز من غبار ملالى اگر بدل داريد

مرا حلال کنيد از کرم خدا حافظ

چه اين شنيد برون شد ز خيمگه ليلى

بناله گفت عزيز دلم خدا همراه

مرا بفرقت خود مى‌کنى کباب امروز

اميدوارى فرداى من خدا همراه

ليس الدرع كما يُكسى من الورد ثيابا

في سبيل الله ينحو الموت صبراً واحتسابا

وتردّى الدرع أكفاناً لقد طابت وطابا

وكساه مغفر كالشمس إذ تُكسى الضبابا