لكن اذا علم المكلف انه لا يكون غرض المولى اتيان المأمور به باى داع فليس هنا امران بل كان الامر الاول باقيا لان المقصود المولى هو اتيان المأمور به بداعى الامر ليحصل غرضه.

فاعلم انه اذا لم يحصل غرض المولى لم يسقط امره وان اختلفوا فى ان سقوط الأمر هل يكون باتيان المأمور به أو يكون بحصول غرضه ولا شك ان صدور الأمر يكون بسبب الغرض فيدل هذا على ان سقوطه يكون بحصول الغرض ايضا.

(توضيحه) بالفارسية اى حاصل جواب چنين است كه در مقام يك امر مى باشد از جهت آنكه مولى زمانى كه امر مى كند يا مكلف غرض مولى را مى داند ويا نمى داند اگر مكلف غرض مولى را مى داند كه مولى امر نموده وغرضش آنكه اتيان نمايد مأمور به را بهر داعى باشد پس اين امر از اوامر توصليه مى شود وقتى كه امر توصلى شد امر ثانى لغو است چونكه غرض مولى دانسته شد كه باين داعيست اما اگر مكلف علم داشته باشد كه غرض مولى باين داعى نيست.

پس در اين صورت دو تا امر نيست اى نوبت باين نمى رسد كه امر ثانى آورده شود چونكه تا هنوز امر اول باقى مى باشد از جهت آنكه امر اول آمده تا مكلف به بداعى امر اتيان شود تا اينكه غرض مولى حاصل شود وقتى كه غرض مولا حاصل نشده امر مولى بجاى خود باقى مى باشد اگرچه اختلاف است در سقوط الامر بعضى مى گويند سقوط الامر بسبب اتيان مأمور به مى باشد وبعضى مى گويند سقوط امر بسبب حصول غرض مولى مى باشد اما نفس امر وصدور آن بلا كلام بسبب غرض مى باشد از اين دانسته مى شود كه سقوط امر نيز بسبب حصول غرض مى باشد اگر كسى بگويد بمن چه غرض حاصل شود يا نشود هرچه مولى گفته همان را اتيان مى كنم جواب مى گويم تا غرض حاصل نشود امر ساقط نمى شود واين هم مخفى نماند كه وجوب اطاعت عقلى مى باشد چونكه عقل حكم مى كند اطاعت مولا واجب مى باشد تا اينجا دانسته شد كه قصد قربة در متعلق بايد عقلا اخذ شود نه شرعا.