نعم وكم طعين |
|
بطعنها شهيد |
يا ربّة المحيا |
|
حفت به السعود |
لم تسكر الحميا |
|
بل ريقك البرود (١) |
لله يا عذولي |
|
ما تكتم البرود |
ما زلت فيه أفني |
|
والوجد مستزيد |
يا هل ترى زمانا |
|
مضى لنا يعود |
لدى الغروس سقّت |
|
جنابها العهود |
حيث الغصون مالت |
|
كأنها قدود |
وزهرها نظيم |
|
كأنه عقود |
حمامها تغني |
|
أعطافها تميد |
وبالنسيم شقّت |
|
لنهرها برود (٢) |
فروعه سيوف |
|
وسوره بنود (٣) |
هناك كم دعتني |
|
إلى الورود رود (٤) |
فنلت كل سؤل |
|
يفنى به الحسود |
قضيت فيه عيشا |
|
ما بعده مزيد |
أضحي به وأمسي |
|
مرنحا أميد |
كأنني يزيد |
|
كأنني الوليد |
يجري الزمان طوعي |
|
بكل ما أريد |
الخمر ملّكتني |
|
فالخلق لي عبيد |
يحق لي إذا ما |
|
أبصرتها تجود (٥) |
فها أنا إذا ما |
|
فقدتها فقيد |
__________________
(١) الحميّا : الخمرة.
(٢) البرود : الثياب.
(٣) البنود : جمع بند ، وهو العلم.
(٤) الرّود : بضم الراء ـ الشابة الحديثة السن ذات الدل والخفر.
(٥) في ه : «إذا ما أبصرتها سجود».