ناقه صرصر روشى خوش تكى

كوه به پشت وى وكوهان يكى

از اثر تندى آن خوش نشان

خاك به رفتار چو ريگ روان

گفتى از آن سان كه سبك تاز بود

همچو شترمرغ به پرواز بود

سالكى آزاده ز سامان راه

سينه خود در بغلش نان راه

از خورش مائده روزگار

شعله صفت كرده قناعت بخار

كف بلب آورده ز مستى وهوش

بر صفتِ صوفىِ پشمينه پوش

بيم وى از دورى منزل نبود

گرده شتر بود شتر دل نبود

كرد نمايان جل رنگين بناز

همچو عروسى كه نمايد جهاز

راند بسرعت شتر آن نوجوان

گشت چو نزديك بآن خوش مكان

رفت سوى روضه نخستين چو باد

كرد طوافى ز سرِ اعتقاد

پس بسرِ قافله بى شمار

بار فكن گشت چو ابرِ بهار

مردم آن قافله را جابجا

داد سوىِ تربت حاتم صلا

سفره اى از مائدة ترتيب داد

جانبِ آن قافله برد وگشاد

سفره اى از مائدة آراسته

يافته دل هرچه درو خواسته

سفره چو برداشته شد از ميان

عذر طلب كرد ازيشان جوان

قاعده مهر وكرم تازه كرد

رو به سوى صاحب جمّازه كرد

گفت : گلى از چمن حاتمم

همچو زبان بر سخن حاتمم

دوش ز انديشه چو خوابم ربود

شعله صفت گرم به چشمم نمود

گفت كه : امشب ز قضا ناگهان

قافله اى گشت مرا ميهمان

مقدمشان گرچه خوش آهنگ بود

وقت چو دست ودلِ من تنگ بود

يك شتر اكنون ز همان كاروان

قرض گرفتم پىِ ترتيب خوان

خيز كه هنگام خور وخواب نيست

در لحدم از غم اين خواب نيست

مائده اى در خورِ احسان من

آنچه تو ديدى بسرِ خوان من