آمد در اين جهت مانند تنوين است ، در حالت وقفى به الف تبديل ميشود ، ولى از جهت كتابت چه در حالت وقف وچه در حالت وصل جائز است هم به نون وهم به الف نوشته شود ، مانند : («لَنَسْفَعاً بِالنَّاصِيَةِ.) بگيريم موى پيش سر را وبكشانيم ـ سورة العلق ، ٩٦ ، آيه ١٥» لنسفعن : لام قسم است ، وصيغه متكلّم مع الغير ، ونون تاكيد ساكن.

٤ ـ «ما» كه براى استفهام باشد در حالت وقف الفش قلب به هاء ميشود ، چنانچه در اين حديث آمده :

«جاء رجل الى النّبىّ صلى‌الله‌عليه‌وآله فقال : يا رسول الله ما حقّ العلم؟ قال : الانصات له ، قال : ثمّ مه؟ قال : الاستماع له ، قال : ثمّ مه؟ قال : الحفظ له ، قال : ثمّ مه؟ قال : ثمّ العمل به ، قال : ثمّ مه؟ قال : ثمّ نشره ، بحار ، ج ٢ ، ص ٢٨ ، نقل از خصال صدوق وامالى طوسىّ».

ترجمة : مردى آمد سوى پيغمبر" صلى‌الله‌عليه‌وآله پس گفت : اى رسول خدا حقّ علم چيست؟ گفت : ساكت وآماده شدن براى آن ، گفت : سپس چيست؟ گفت : گوش فرادادن براى آن ، گفت : سپس چيست؟ گفت : نگهدارى كردن آن ، گفت : سپس چيست؟ گفت : سپس عمل كردن به آن ، گفت : سپس چيست؟ گفت ، سپس نشر آن ، در چهار مورد سؤال كه بر ما وقف شده الفش به هاء تبديل گشته ، ودر مورد اول بحال خود است چون وقف بر آن نشده ، واين هاء غير هاء سكت است كه بيان خواهد شد.