«اوّل : نخست» بر وزن افعل است ، فاء الفعل ولام الفعلش هردو واو ، درهم ادغام گرديده.

«واه» كلمه ايست كه در حال دل سوختگى واندوه وپريشانى ميگويند ، ونيز در حال شگفت از چيزى گفته ميشود ، اصلش «ووه» است ، عين الفعل قلب به الف شده.

«يين» اهل لغت اختلاف كرده اند : چشمه ايست ، وادى است ميان ضاحك وضويحك كه دو كوه است در بلاد عرب ، ناحيه ايست در يك منزلى مدينة ، چاهى است ، محلّى است در چند فرسخى حيرة ، وحيرة به مواضع چندى در ايران وعربستان گفته ميشده ، مشهورترين آنها موضعى است در چند فرسخى كوفة ، وممكن است «يين» نام همه اينها باشد ، واختلافى در واقع نباشد ، وگفته اند كلمه اى كه اولش دو ياء اصلى باشد جز اين در كلام عرب نيست.

«ويل» در فارسى به «واى» ترجمة ميشود ، صيغه مصدر است بمعنى هلاكت وعذاب ، در قرآن اين كلمه بسيار آمده مانند («وَيْلٌ لِلْمُطَفِّفِينَ :) عذاب وهلاك براى كم فروشان باشد ـ سورة التّطفيف ـ ٨٣ ـ آيه ١» و «ويلة» نيز گفته ميشود ، مانند («يَقُولُونَ يا وَيْلَتَنا :) مجرمان روز قيامت ميگويند : اى واى بر ما : سورة الكهف ـ ١٨ ـ آيه ٤٩» وفعل ثلاثى مجرد از آن استعمال نشده ، لكن «ويّل ، يويّل ، توئيلا : بسيار ويل گفتن بر خود يا بر كسى» و «تويّل ، يتويّل ، تويّلا : واويلا گفتن از جهت مصيبتى كه رسيده» و «توايل ، يتوايل ، توايلا : بر همديگر ويل گفتن» ومباحث ديگرى در اين كلمة