٧ ـ تضرب ـ تاء حرف مضارع ، ضمّه علامت رفع ، ودر اين صيغه ضمير «انت» مستتر است به استتار واجب تا فاعلش بوده باشد ، يعنى هيچگاه اين صيغه از ضمير انت خالى نميشود ، چنانچه در معنى آن ميگوئى : زدى تو ، بر خلاف ضرب وضربت ويضرب وتضرب كه استتار ضمير در آنها جائز است ، يعنى اگر اسمى از فاعل پيش از فعل مذكور باشد ، پس ضميرى در آنها هست كه به آن اسم راجع ميشود ، ولى اگر مذكور نباشد وفاعل پس از فعل واقع شود ضميرى در آنها نيست ، چنانچه در ضرب بيان شد.

٨ ـ تضربان ـ تاء حرف مضارع ، الف علامت تثنيه وضمير فاعل ، ونون مكسور علامت رفع است.

٩ ـ تضربون ـ تاء حرف مضارع ، واو علامت جمع مذكر وضمير فاعل ، ونون مفتوح علامت رفع است.

١٠ ـ تضربين ـ تاء حرف مضارع ، ياء علامت مفرد مؤنث حاضر وضمير فاعل ، ونون مفتوح علامت رفع است.

١١ ـ تضربان ـ تاء حرف مضارع ، الف علامت تثنيه وضمير فاعل ، ونون مكسور علامت رفع است.

١٢ ـ تضربن ـ تاء حرف مضارع ، ونون مفتوح علامت جمع مؤنث وضمير فاعل است.

١٣ ـ اضرب ـ همزة حرف مضارع ، ضمّه علامت رفع ، ودر اين صيغه ضمير انا مستتر است به استتار واجب مانند انت كه در تضرب صيغه هفتم مستتر است.