رشته كش گوهر كان قدم |
|
پرده در پردگيان عدم |
چاره گر كار فروماند كان |
|
بازپس بازپس آرنده دل راندگان |
طرح كن دفتر شش مملكت |
|
پايه نه غرفه نه منزلت |
هستى سازنده افلاك «كن» |
|
لوح دل از نقش غلط پاك كن |
موجد هر ذرّه كه گيرد وجود |
|
بر در او نه فلك اندر سجود |
عرصه هستى چمن باغ او |
|
ناصيه دل رهى داغ او |
داغ وى از ناصه بيعت ستان |
|
ياد وى از سينه جنايت ستان |
پاكترين ثنائى كه اداى حقّ (فَاخْلَعْ نَعْلَيْكَ إِنَّكَ بِالْوادِ الْمُقَدَّسِ طُوىً) وايفاى عهد (أَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ قالُوا بَلى) را تطهير زبان از ذكر ادناس غواشى امكان كه گفته اند. مصراع : پاك شو أوّل وپس ديده بر آن پاك انداز. شعر :
وكيف ترى ليلى بعين ترى بها |
|
سواها وما طهّرتها بالمدامع |
وتلتذّ منها بالحديث وقد جرى |
|
حديث سواها فى خروق المسامع |
وتقديس جنان از فكر ملابس تعلّقات اكوان ، كه فرموده اند ، نظم : |
||
دعوى دل مكن كه در ره حق |
|
نبود در حريم دل ديّار |
ده بود آن نه دل كه اندر وى |
|
گاو وخر باشد وضياع وعقار |
نخستين منزل مراحل عرفان شمامه به قلم تحقيق رقم (كُلُّ شَيْءٍ هالِكٌ إِلَّا وَجْهَهُ) خطّ بطلان «ألا كلّ شيء ما خلى الله باطل» ، بر نواحى أطباق عناصر وافلاك وصياصى آفاق مسابر ادراك انداخته ، هلاك ذاتى به رهانت وقت آتى معلّق ندانسته ، خال عدم سرمدى وداغ فناى ابدى بر جباه عقول ورءوس نفوس به عين اليقين مشاهده نمايد ، راهنماى كوى عزّت حضرت ربوبيّت را ، جلّ شأنه ، مى شايد.
وعظيم تر تحيّتى كه در بارگاه جلال احديّت آن حضرت از ألسنه سكّان صوامع ملكوت كه خاك روبان آستان الوهيّت اند صادر شود رتبه كمال صاحب هدايت مسند (ما ضَلَّ صاحِبُكُمْ وَما غَوى) وفاتح ولايت محتد (قابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنى)كه على طبق ما قال به القائل فى نعته : نظم :
حلقه آن ميم كه در نام اوست |
|
كش افق از خاك نشينان كوست |